<img src="https://images.aposto.com/2022/10/3/1669208331310.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.62" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h4 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Self Love</h4><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">En sevdiğim şair İlhan Berk’in pek katılmadığım ama bu ana cuk oturduğu için paylaşacağım bir sözü var: “Ben, dünyada dört kentin yeryüzünden silinmesinin dünyanın sonu olduğuna inanırım: İstanbul, Paris, Roma, Londra.” Ben bu dört şehrin üçünde yaşadım, dördüncüsünde beni ziyaretim boyunca iyi yaşatan dostlarıma teşekkürler.Berkok

apéro

• Kitaplardan:&nbsp;<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ferran&nbsp;- Colman Andrews</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mutfak Sırları - Anthony Bourdain</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Rakı Ansiklopedisi&nbsp;(Kolektif)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Benim Lokantalarım - Artun Ünsal</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bountiful Empire - Priscilla Mary Işın</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Evliyâ Çelebi’nin İstanbul’u&nbsp;- John Freely</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Galata - İlhan Berk</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Cahiller&nbsp;- Etienne Davodeau</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Dinner with Darwin: Food, Drink, and Evolution - Jonathan Silvertown</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Invention of the Restaurant - Rebecca L. Spang</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gastrosinema - İlkay Kanık</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Eski&nbsp;İstanbul'da Meyhaneler ve Meyhane Köçekleri - Reşad Ekrem Koçu</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Flavour - Yotam Ottolenghi</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Omnivore's Dilemma&nbsp;- Michael Pollan</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yemek ve Ulusal Kimlik&nbsp;- Atsuko Ichijo, Ronald Ranta</li></ul>

Şimdilerde, içinde yeni olduğum bu şehirde bol bol keşif yürüyüşü yapıyorum. Bazen kendim, bazense sevdiğim birileriyle..&nbsp;Başka insanlarla, ormanlık bir alanda vakit geçiriyorsam bir konuda kendimi tutamam. Adını bildiğim tüm bitkileri işaret ederim. Ki ortalama bir şehir insanına kıyasla daha çok bitki tanıdığım için bu genelde bana 'havalı bir statü' kazandırır. Ne yalan söyleyim, bunu severim. Hele de insanlara daha önce yemedikleri, yenilebilir yabani bitkileri tattırmaya bayılırım. Yüzlerindeki tedirginlik/şaşkınlık/memnuniyet geçişine sırasıyla şahit olmak, hiç bir zaman sıkılmayacağım bir hobi.Gelgelelim, yeni bir coğrafyadayım ve bildiğim bitkilerin oranı azalmış durumda. 'Havalı statüm'den bir şeyler kaybettiğim kesin. Şimdi işin içine bir de dil meselesi girmiş durumda. Zaman zaman bitki isimlerinin Türkçe'sini bilsem de İngilizce'sini bilmediğim için hava atamadığım oluyor. Bir yanım bu durumdan gergin, elimde bitki tanıma uygulamasıyla yürüyüşlere çıkıyorum.&nbsp;Bilmem size de olur mu, herhangi bir -negatif- duygu hissetmeye başlarsam, o duyguyu hissettiğim için kendime sinirlenmekle başlayarak, kendi kendime karşıt argüman girdabına kapılırım. Bu girdap genelde bir kaç dakikalık bir monolog kadar sürer.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Bitkilerin adını bilmediğin için rahatsız olamazsın Bengisu, egon bu kadar mı kırılgan..?Şuradaki her bitkinin adını öğrensen ne olacak, onlara daha yakın mı hissedeceksin?Bir şeyi adlandırmadan, sınıflandırmadan tadını çıkaramaz mısın?Bilmemeye, bilinmezliğe kendini bırakamaz mısın? Kontrol delisi misin?İndirgeyici sistemlere bu kadar söylenip, aynı mentaliteye kendin teslim olmak iki yüzlülük değil mi?</blockquote> Velhasıl, kendimi ve beni insan yapan bir takım özellikleri biraz dövdükten sonra girdap sakinledi ve kendimi İlhan Berk'te buldum. Lisenin son, üniversitenin ilk yıllarında pek çok Türk genci gibi daldığım ikinci yeni sularında beni en çok etkileyen isimdi İlhan Berk. Wittgenstein'dan çokça etkilenerek dil üzerine, adlar üzerine kafayı bozmuştu. Ha keza şiirleri sayesinde ben de kafayı bozmuştum. Onun ilhamıyla o yıllar <a fr-original-style="" href="http://sub1.farmaupdate.com/siir/i/ilhan_berk/dun_daglarda_dolastim_evde_yoktum.htm" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">dağlarda çokça dolaştım, evde yoktum.</a>Ad'ı, adlandırmayı yüceltir genelde şiirlerinde. Ama İlhan Berk'i bilen bilir, yazınlarında çokça çelişkiyi de yan yana barındırır. Yine de ad çoğunlukla önemlidir. 'Ad her şeydir' , 'Ad evdir.' ya da 'Adlandırılmayan yoktur'.&nbsp;Bir yandan da şöyle der (kitap yanımda yok internette de bulamadığım için ezberden yazıyorum, orjinalinden ufak farklılıkları olabilir):<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 206, 20); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Bir tesbih böceği 'dünyayı biliyorum' diyor. Diyor 'su', diyor 'ot'. Geçiyor.</blockquote>Bu cümleyi sık sık hatırlatırım kendime. İnsan olduğumu, algım kadar olduğumu ve bu algımın limitli bir farkındalıktan ibaret olduğunu...Bu çorbadan şöyle çıkacağım: Ad, adlananla değil, adlandıranla ilgilidir. Ben bir sarı çiçeğe 'karahindiba' dediğimde bu o çiçekte bir değişikliğe sebep olmaz. Ama beni değiştirir. Adlandırmak zaruridir, insanidir. Ama dozu ve yeri önemlidir. Bazen adlandırmamak daha yerinde olabilir.Bu seçime sahip olduğumuzu hatırlamak bile bir özgürlük.&nbsp;PS. Bu ay ayçiçeği ekseniz fena olmaz. 🌻Esen kalın 🌿

Bitkiler Eşrafından Dedikodular

🌺

Çiçekler adlarını bilir mi?

“Akordeonu, Balık Pazarı’nı, dört kocasını, dört kedisini sevdi. Dünya o zaman kısır değildi, kırk yapraklı bir güldü.” cümleleriyle başlar İlhan Berk, Madam Anahit’i anlatmaya.Şimdi soracaksınız, “Nereden geldi aklına?” diye.Gelin sizi bundan birkaç gün öncesine, liseden bir arkadaşım ve anneannesiyle yaptığım sohbetimize götüreyim. Ah, unutmadan. Eğer mümkünse, anlatacaklarımı dinlerken La Vie en Rose ya da Yıldızların Altında&nbsp;çalabilirseniz belki aynı hayal dünyasında rast gelebiliriz birbirimize.Birkaç gün önce uzun zamandır görüşemediğim Notre Dame de Sion Fransız Lisesi’nden arkadaşım Pelin ile onun evinde görüşmeye karar verdik. Mevcut koşullardan ötürü dışarıda bir yerde buluşmaktansa birimizin evinde buluşmak daha güvenli geldi.&nbsp;Trafikten yorulmuş ruhum ve bir sıcak bir soğuk hava şartlarına anlam veremeyen hâlimle, sonunda Pelin’in evine varmıştım. Eve girer girmez – evet, maske çıkarma ve el yıkama işlemlerimi tamamladıktan sonra- hemen sarıldık birbirimize. Nasıl özlemişim sarılmayı.&nbsp;Yıllardır vazgeçemediğimiz ritüelimiz kahve ve çikolata ikilisiyle karşımda duruyordu Pelin. Yine ışıl ışıl görünüyordu. İçinde kendini çok rahat hissettiği belli olan kırmızı, onun tarifiyle “uçuş uçuş” elbisesi çok yakışmıştı ona. Kahve bardağında iz bırakan kırmızı rujuna da gözüm takılmıyor değildi. Nasıl oluyordu da bardağa iz bırakabilirken dudağından hiç çıkmıyordu ruju?&nbsp;Fransızca bir müzik duyunca aklıma hep lise yılları gelir. Aklımda anılarım, fondaki Edith Piaf’ın sesiyle mest olurken ben, Pelin âdeta bir diş macunu reklamının yüzüymüşçesine bembeyaz dişlerini göstererek gülmeye başladı. “Ah Irmak, Edith Piaf’ı hâlâ bu kadar sevmen inanılmaz! İnsan gerçekten değişmiyor.”&nbsp;“Gerçekten de insan hiç değişmiyor mu? Oysa bence bu korkunç…”&nbsp;sözleri bir anda çıkıverdi ağzımdan. Biz tam koyu bir tartışmaya girmiştik ki kapı çaldı. Gelen Pelin’in aşağı katında oturan anneannesiydi.&nbsp;Müzeyyen Teyze’ye bir süre önce Alzheimer başlangıç teşhisi konmuştu. Aslında biraz da bu sebeple Pelin’de buluşmaya karar vermiştik. Müzeyyen Teyze’ye yakın olabilmek için.Müzeyyen teyze, içimizi ısıtan bakışlarıyla bize selam verdikten sonra evdeki köşesine oturdu. Pelin anneannesi için Türk kahvesi yapmaya gitmişken Edith Piaf’ın sesini duyan Müzeyyen Teyze gülümseye başladı.&nbsp;“Ah Müzeyyen Teyzeciğim, siz de sever misiniz Edith Piaf’ı?”“Sevmek ne demek, bayılırım! Ama asıl Piaf’ı Madam Anahit’ten dinlemek gerek.”Benim soru işaretli bakışlarımdan anlamış olacak, anlatmaya başladı Madam Anahit’i.“Dudaklarından taşan kırmızı rujuyla, kocaman gözlükleriyle, tizlerde kısılıveren o buruk sesiyle, en çok da akordeonuyla Beyoğlu sokak müzisyenlerinin yaratıcısı Madam Anahit’i görmeyen, tanımayan kalmamıştır sanıyordum. Anahit 1926’da Talimhane’de dünyaya gelmiş. Ailesi yazları Büyükada’da geçirdiği için Anahit de ilk yıllarını yarı adalı olarak geçirirmiş. Hatta komşularının oğlu Yorgo ile de orada, akordeon çalarken <a fr-original-style="" href="http://aykiriakademi.com/ayrkiri-akademi-yasam/aykiri-akademi-yasam-kent-kulturu/madam-anahit" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tanışmış.</a> Elinde dondurma, artık Yorgo’nun güzelliğine mi yoksa akordeon çalışına mı bilinmez, âşık olmuş bizim Anahit.”&nbsp;Müzeyyen Teyze bir yandan Pelin’in getirdiği Türk kahvesinden içiyor bir yandan da ona anlatırken iyi hissettirdiği belli olan bu bilgileri paylaşmaktan büyük bir gurur duyuyor gibiydi. Ben bu sohbetten çok keyif alsam da Pelin’in endişeli bakışları ara ara dikkatimi dağıtıyordu.&nbsp;“Sonra annesinin yakasına yapışmış Anahit 'Ben de akordeon istiyorum.' diye. Annesi ısrarlarına dayanamamış, Hohner marka beyaz bir akordeon almış ona. Aldığı günden sonra da elinden asla düşürmemiş akordeonunu.”Ben tüm bunları nasıl da güzel tutmuş aklında diye sevinirken Pelin söze girdi: “Anneanneciğim dilersen sen biraz dinlen. Kahvenin yanına bir şeyler getirmemi ister misin?”Bir şeyler ters gidiyordu ama ben bir türlü anlayamıyordum. Müzeyyen Teyze Pelin’i hiç duymamış gibi devam etti.&nbsp;“Anahit, sonra tanıdıkların düğünlerinde, eğlencelerinde sahne almış. Ah siz bir de onun 30–35 yaşlarında olduğu hâlini görecektiniz! Ayhan Işık, Zeki Müren, Sadri Alışık, Yılmaz Güney... Hepsi onu çok severlerdi.”Müzeyyen Teyze’nin anlattıklarını her ne kadar büyük bir ilgiyle dinlesem de söylediklerinde ezberlemiş tekrarlar vardı sanki. Ben paylaştığı bilgilere teşekkür edip Pelin ile yarım kalan konumuza dönmek istesem de Müzeyyen Teyze beni de duymamış gibi devam etti.“Çiçek Pasajı’nın en sevilen kadın sesidir Anahit, tek kadın sokak müzisyenidir. Ayrıca hayvanları da çok sever, kedilerinse onda yeri başkadır. Filmlerde de oynar. Kendisi bile kaç filmde oynadığını bilmez. (Gülüyor) Anahit şiirlere, şarkılara konu olur, kitaplarda adı geçer.”Tüm bunları anlattıktan sonra bir daha hiç konuşmadı Müzeyyen Teyze.O gün Müzeyyen Teyze ile yaşadığımız bu anı üzerine çok konuştuk Pelin ile. Sonradan öğrendim ki Çiçek Pasajı’nın meşhur Madam Anahit’i öleli tam 18 yıl olmuş. Ve kimse gerçeklerle Müzeyyen Teyze’nin gerçeklerini yüzleştirmeye cesaret edememiş. Pelin bu yüzden hep Madam Anahit gibi kırmızı rujlar sürüyor, elbiseler giyiyor ve Edith Piaf şarkıları çalıyormuş. Müzeyyen Teyze’nin son zamanlarında onun Madam Anahit anılarını, o zamanları canlı tutabilmek için.İlhan Berk’in değişiyle dünyanın kırk yapraklı bir gül olduğu o dönemlerde kalmak belki de Müzeyyen Teyze’nin kendi seçimidir. Belki de bir insanın zaman içerisinde değişimi reddetmesi o kadar da korkunç değildir. Ne dersiniz?

Aposto İstanbul

"Eğer mümkünse, anlatacaklarımı dinlerken La Vie en Rose ya da Yıldızların Altında çalabilirseniz belki aynı hayal dünyasında rast gelebiliriz birbirimize."

Yıldızların üstünde: Madam Anahit

• Edip Cansever'den kısaca bahsetmek gerekirse, kendisi "Oteller Şairi" olarak anılmaktadır. Bunun sebebi şiirlerinde, çok fazla otel metaforuna yer vermesidir.&nbsp;En meşhur şiirlerinden biri olan "Sera Oteli" için Salah Birsel "Bu şiir Cansever'in portresidir" demiştir. Edip Cansever'i İkinci Yeni Topluluğu'nda diğer isimlerinden ayıran en önemli farklardan biri, dize alışkanlığını tamamen kırmış olmasıdır.<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-19T12:01:40.796Z_sm.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Edip Cansever" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Sera Oteli "..Sümbüllerden bir vakit miydi, neydi. Yüzündeki bir dakikayı masaya iliştirir, cibinlikli karyolasına atardı herhangi bir saniyeyi. İsterse tutardı iki gaz lambası arasında ve yansıtırdı günlerce bir hüznün gittikçe ölen mavisini. Öyleydi. Bir dudak büküşüyle aşkın doğasını ölçer ölçer ve üzünçler biriktirirdi. Ve yetinmezdi. Buğulu bir cam imgesini eliyle siler gibi yaparak ister ister isterdi. Haklıydı. Çünkü biz iki ayrı kavimdik de sanki, sınırlarımıza gelince... nedense bir bilinmezlikti..."Edip Cansever'i hep Tomris Uyar ismiyle duyuyoruz fakat bültenimizin konusu bu değil. Başka bir yazıda Tomris Uyar ve İkinci Yeni şairlerine daha yakından bakacağız.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-19T11:39:04.039Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Edip Cansever Kartvizit" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Edip Cansever, ortağına devredene kadar Kapalıçarşı'da antika dükkanı işletti. &nbsp;Daha sonra İlhan Berk'in yardımıyla Bodrum'dan bir ev aldı. Artık kışları İstanbul'da, yazları ise Bodrum'daydı. Burada bir beyin kanaması geçirdi Cansever. İstanbul'a getirildiyse de kurtarılamadı. 28 Mayıs 1986'da hayata gözlerini yumdu.

Yıldızlı Bir Hikâye

Şehri mekânlardan ve kimi mekânları da müdavimlerinden ayrı tutamıyorum, nitekim en sevdiğim hikâyelerin de ortak noktası bu. Aklımda kalmış bir tanesinden bahsedeceğim bu hafta. Dolayısıyla bu pazarın notu, biraz şiir ve kültürel dönüşüm esnasında “yaşanılan” bir mekânı içeriyor. Keyfinizi yerine getirmesi dileğimle.&nbsp;Cânân ki Degüstasyon'a gelmez&nbsp; Balıkpazarı'na hiç gelmez…demiş Orhan Veli. Bu mısraların da kimi yerde açıklaması kelimeler ikincil anlamları ve dönemin ahbaplıkları üzerinden yapılıyor. Fakat hikâyeyle ilgili şöyle bir rivayet de var, hatta belki rivayetin ötesidir: Lambo’nun Meyhanesi, 1940’lardan itibaren ve 1950’lerin çok ünlü yerlerinden biri. Nevizade’de yer alan mekânın sahibi Lambo Çolakoğlu’nun Rusya’da doğduğu söyleniyor. Mösyö Lambo olarak anılan Çolakoğlu’nun neden ve ne zaman geldiğiyle ilgili ise pek bir bilgi yok. 1917’deki Ekim Devrimi sonrası gelmiş olabileceği düşünülüyor.&nbsp;Orhan Veli: Meyhaneyi ünlü yapan ise Orhan Veli. Sık sık gittiği mekân, kaçınılmaz olarak dönemin diğer edebiyatçılarını ve okurlarını da ağırlıyor. Buranın küçüklüğünden bahsederken tren vagonuna benzeten İlhan Berk, yine buranın daimî müşterilerinden. Abidin Dino, Melih Cevdet, Oktay Rıfat ve Sait Faik Abasıyanık da öyle. Burada zaman geçiren kişilerin günün sonunda parası yoksa veresiye defterine bir şiir, resim veya söz karalamasını istiyor Çolakoğlu. Dolayısıyla bu sayfalar bir veresiye defterinin ötesi olarak değerlendiriliyor. Hatta kimi zaman müşterilerinden aldığı ilhamla Çolakoğlu da bir şeyler karalıyor. Tanışıklığa dönersek Orhan Veli vefat ettiğinde onunla ilgili ne düşündüğü sorulunca arkadaşlıklarını şöyle <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmOTI4OGEzOTcyNWZlMDAwODcxNGVmYSZ1c2VyPTVlNWJlYTE3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4YyZhdXRob3I9NWVjMGRmOWYwMTU3NTkxNmExYzdlMDMzJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnR3aXR0ZXIuY29tJTI1MkZUZWtpbkRlbml6XyUyNTJGc3RhdHVzJTI1MkY5Nzc2MjM4MjgwOTEzNDI4NDglMjUzRnMlMjUzRDIw"">anlatıyor</a>:&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-10-23T07:37:17.725Z.jpeg" alt="Lamno"></figure>“Buraya gelip şiir yazdığı olurdu. Eserlerinin değeri Türk edebiyatında göze batar bir hâl almaya başlamıştı. Bunu da meslektaşlarından öğreniyordum. Onların tebriklerini tevazu içinde gülümseyerek karşılık verirdi.&nbsp;(...) Resimlerini ve el yazısını kıymetli bir hatıra olarak saklıyorum.”&nbsp;Phedora: Şiiri, Orhan Veli’nin Mösyö’nün bir eczanede karşılaştığı Phedora isimli bir kadına duyduğu aşkın sonucunda onunla buluşamaması üzerine yazdığı söyleniyor. Olayın başlangıcı, Dacat Güler’in sahibi olduğu Hazzopulo pasajında yer alan eczanede yaşanıyor.&nbsp;Dacat Bey, Çolakoğlu’nun eczaneye geldiği o malum günde, eski dostlarından Torik Yehor’un kızı Phedora’yla konuşuyor. Phedora’yı gördüğü gibi âşık olan ve ilaçlarını aldıktan sonra eczaneden utaranak çıkan Çolakoğlu, kısa bir süre sonra beğendiği kişinin kim olduğunu öğrenmek için tekrar eczaneye gidiyor. Güler’den aldığı bilgilerle ve bir ihtarla ayrılıyor: “Aman kızı üzme, eski ahbabımın kızıdır.” Bu arada Dacat Bey, Ara Güler’in babası. Hemen ardından heyecanla soluğu meyhanede alan Çolakoğlu’nun niyeti güzel bir mektup yazarak âşık olduğu kadınla buluşmak fakat bunun için kendine güvenemiyor. Elbette, aklına ilk gelen şey şair müşterilerinden birinin onun adına bu mektubu yazması ve o esnada orada bulunan Orhan Veli’ye durumu açıklıyor. Orhan Veli, bir aylığına bedava içebilmesi karşılığında hislerini açıklayan bir mektup yazmayı öneriyor, buluşmayla ilgili de bir nasihatı oluyor: “Sakın Phedora’yı buraya getirme! Onu Degüstasyon’a götür.” Degüstasyon, 1920’de Çiçek Pasajı’nın girişinde açılan bir meyhane. Yine oldukça popüler bir alternatif.&nbsp;Phedora'dan Cânân'a: Buluşma günü, Phedora gelmiyor ve üzgün bir şekilde meyhanesine dönen Çolakoğlu, Orhan Veli’ye sitem ediyor. Degüstasyon cadde üzerinde olduğu için Phedora’nın çekinmiş olduğunu düşünüyor, “halbuki Lambo’nun Meyhanesi’ne çağırsaydı gelirdi.” Orhan Veli ise düşüncesinin yanlış olduğunu söylemek için “Degüstasyon’a gelmeyen buraya hayatta gelmez,” diyerek bu mısraları karalıyor. Aslında buluşmaya gelmeyi isteyen Phedora, bir gün öncesinde evlerin saldıran bir grupla kavgaya karışıyor ve bir hafta yoğun bakımda kalıyor. Gazetelere etnisiteye bağlı bir şiddet olarak yansıyan olayın ardından Dacat Güler’in tavsiyesiyle taşınıyorlar ailecek. Belki de bir aşk hikâyesi de başlamadan bitiyor.&nbsp;

Şehri mekânlardan ve kimi mekânları müdavimlerinden ayrı tutamıyorum, nitekim en sevdiğim hikâyelerinden de ortak noktası bu. Aklımda kalmış bir tanesinden bahsedeceğim bu hafta. Buna istinaden bu pazarın hikâyesi biraz şiir ve kültürel dönüşüm esnasında “yaşanılan” bir mekânı içeriyor.

İlhan Berk ile ilgili hikayeler